Wyprawa na Biegun Południowy (1910-1913)

W 1910 roku wyruszyła kolejna brytyjska ekspedycja polarna (wyprawa na biegun południowy), na której czele stanął Robert Falcon Scott. Celem ekspedycji było zdobycie bieguna południowego, a także przeprowadzenie badań naukowych na Antarktydzie i podczas rejsu. Już podczas podróży na Antarktydę pojawiły się pierwsze trudności, statek Terra Nova w drodze z Nowej Zelandii na południe omal nie zatonął podczas burzy a potem utknął na 20 dni w paku lodowym, co znacząco opóźniło przybycie ekspedycji i skróciło czas dostępny na przygotowania do wyprawy na biegun, które były zaplanowane na pierwsze lato ekspedycji.

Wyprawa na biegun południowy wyruszyła 1 listopada 1911, grupa stopniowo zmniejszała się, gdy kolejne zespoły wspierające odłączały się by powrócić do głównej bazy nad Zatoką McMurdo. Jako pierwsza przy Barierze Lodowej Rossa zawróciła grupa na saniach motorowych. Następnie u podnóża Lodowca Beardmore’a zawróciły psie zaprzęgi. Pierwsza z grup powrotnych zawróciła ze szczytu lodowca a kolejna, druga grupa powrotna po dwóch tygodniach i dotarciu do 87°32’S. Ostatni etap miała pokonać pięcioosobowa grupa pod dowództwem Scotta. Dotarli oni na biegun 17 stycznia 1912 roku, cztery tygodnie po wyprawie Amundsena.

Mimo, że Scott za najbardziej godny zaufania środek transportu uważał narty i preferował poruszanie się o własnych siłach, zachował się pisemny rozkaz wydany członkom ekspedycji, w którym zalecił wysłanie dwóch zaprzęgów psów na spotkanie grupy bieguna aby przyspieszyć jej powrót. Ze względu na trudne warunki oraz brak wypoczętych ludzi, którzy mogliby podjąć taką wyprawę, wysłano ostatecznie jeden zaprzęg, który pod koniec marca dotarł do Składu Jednej Tony. Z dzienników Scotta wiadomo, że wraz z dwoma innymi ocalałymi członkami grupy bieguna dotarł 21 marca do miejsca oddalonego o zaledwie 18 km na południe od tego składu. W tym miejscu Scott zmarł jako ostatni z grupy, prawdopodobnie 29 marca. Przed śmiercią napisał listy do rodzin członków swojej grupy. Ciała zostały znalezione dopiero 12 listopada 1912 roku. Członkowie wyprawy ratunkowej zabrali dzienniki i notatki zmarłych oraz zebrane przez nich próbki geologiczne, które ci ciągnęli ze sobą aż do ostatniego obozu. Ciała pozostawiono w namiocie, który złożono i w ten sposób pogrzebano zmarłych, nad namiotem wzniesiono kopiec oraz postawiono krzyż.