Prohibicja w USA (1920-1933) - Historia na zdjeciach

Prohibicja była próbą zakazania produkcji i konsumpcji alkoholu w Stanach Zjednoczonych. Ruch mający na celu zakazanie spożycia alkoholu pojawił się w USA już na początku XIX wieku i miał podłoże religijne. Później, w 1846 roku, stan Maine uchwalił pierwszą ustawę prohibicyjną. Natomiast w 1869 roku powstała Partia Prohibicyjna, która uzyskała znaczne poparcie w latach 80 i 90 XIX wieku. Wsparcie jej wyrażały głównie osoby, które w alkoholu widziały przyczynę ubóstwa, wypadków przy pracy, rozpadu rodzin oraz przestępczością i korupcją polityczną.

Początkowo, w 1917 roku, po przystąpieniu Stanów do I wojny światowej prohibicja była związana z ochroną zbóż. Piętnowano nim również browarników, którzy w większości byli pochodzenia niemieckiego. Ograniczenia produkcji rozpoczęły się w 1918 roku. Prohibicja została formalnie wprowadzona ratyfikacją 18 poprawki w roku 1919, a jej egzekwowanie rozpoczęto w kolejnym roku. Ustawa zdefiniowała „alkohol” jako wszystko, co zawierało pół procenta alkoholu. Takich produktów nie można było produkować, sprzedawać ani transportować. Pozwolono jednak na sprzedaż alkoholu do celów leczniczych, sakramentalnych lub przemysłowych.

Prywatne posiadanie lub spożywanie samego alkoholu nie było nielegalne. Wielu Amerykanów nadal chciało spożywać napoje alkoholowe. Przestępcy skorzystali ze sposobności do zarobku i nielegalnie zaspokajali popyt. Tam, gdzie wcześniej istniały bary i salony, powstały nielegalne kurniki do picia zwane „gadami” lub „ślepymi świniami”, których w czasie prohibicji istniało około 200 tys. Ludzie zaczęli też produkować własne nielegalne napoje alkoholowe np.: bimber, dżin lub domowe piwo.

Egzekwowanie ustawodawstwa okazało się zatem niezwykle trudne dla lokalnych sił policyjnych i federalnego Biura Prohibicji, które liczyło około 3000 agentów. Musieli oni pilnować granicy przybrzeżnej oraz granic lądowych z Kanadą i Meksykiem, aby zapobiec przemytowi, a także przeciwdziałać nielegalnej wewnętrznej produkcji.

Podczas prohibicji spożycie mocnego alkoholu prawdopodobnie spadło o 50 procent, a innych napojów alkoholowych o około jedną trzecią. W rezultacie przyniosło to pewne pozytywne skutki: liczba zgonów z powodu marskości wątroby znacznie spadła, ale do pewnego stopnia została zrekompensowana zgonami spowodowanymi piciem złej jakości trunków.

W 1929 r. Mabel Walker Willebrandt, były zastępca prokuratora generalnego USA, który kierował oskarżeniami o łamanie zakazu, przyznał, że alkohol można kupić „o każdej porze dnia i nocy.” Zakaz prawie całkowicie zniszczył przemysł piwowarski, powodując utratę dużej ilości miejsc pracy. Spowodował również stratę dochodów podatkowych w wysokości 11 miliardów dolarów, a wyegzekwowanie go kosztowało skarb państwa 300 milionów dolarów.

Uchwalona w lutym 1933 r. i ratyfikowana 5 grudnia 1933 r., 21 poprawka uchyliła 18 poprawkę i tym samym zakończyła prohibicję w Stanach Zjednoczonych. Po 1933 roku niewielka liczba stanów pozostawała „sucha” przez kilka lat – Missisipi zniosło ostatnie w 1966 r. W USA nadal istnieją lokalne obszary, w których obowiązuje zakaz spożywania alkoholu.