Wyspa Portoryko w okresie prekolumbijskim zamieszkiwana była przez Arawaków. Dla Europy odkrył ją w 1493 roku Krzysztof Kolumb. W 1508 roku rozpoczęło się osadnictwo hiszpańskie, które wyparło rdzenną ludność. Od 1518 roku sprowadzano do pracy murzyńskich niewolników. Pod koniec XVI wieku udaremniono kilka prób przejęcia wyspy przez Holandię i Wielką Brytanię. Od XVII wieku rozwinęły się uprawy plantacyjne, szczególnie intensywne w drugiej połowie XIX wieku, aż do zniesienia niewolnictwa w 1873 roku. W latach 1810-30 miał miejsce istotny napływ ludności hiszpańskiej (kreolskiej) z krajów Ameryki Południowej. Pod koniec XIX wieku uaktywnił się ruch niepodległościowy. W odpowiedzi na jego żądania w 1897 roku Hiszpanie nadali wyspie szeroką autonomię. W 1898 roku, po wojnie amerykańsko-hiszpańskiej, kraj trafił w ręce Stanów Zjednoczonych. W 1917 roku przyznano wyspie autonomię, a jej mieszkańcy otrzymali obywatelstwo amerykańskie. W 1946 roku na stanowisko gubernatora wybrany został pierwszy rodowity Portorykańczyk, Luis Muñoz Marín. Od 1948 roku kolejnych gubernatorów wybiera się w powszechnych wyborach. W 1950 roku odbyło się nieudane powstanie niepodległościowców. W 1952 roku Portoryko uzyskało status państwa stowarzyszonego. Od końca lat 60. nasiliły się wewnętrzne spory o wybór niepodległości lub przekształcenie kraju w stan USA. W 1993 roku w referendum Portorykańczycy zadecydowali o utrzymaniu dotychczasowego statusu politycznego. W 2017 odbyło się piąte z kolei od 1952 referendum w sprawie statusu wyspy, w którym 97% obywateli przy frekwencji 23% opowiedziało się za pełnym przyłączeniem do USA.
Zobacz archiwalne zdjęcia pokazujące jak Portoryko wyglądało w latach 1938-1943.
Źródło: rarehistoricalphotos.com
Port morski w Gdyni (1965 – 1990)
1941. Niemiecka okupacja w Charkowie
